ê t r e m a l a d r o i t

Ι

Αυτή ο χαρακτήρας. Στο κέντρο, στις άκρες, στο περιθώριο, σε ένα τούνελ κάτω από τη σκηνή, κρεμασμένος -Αντίο. Ένα χέρι δίνει νερό σε έναν που μόλις έχασε το λεωφορείο, άλλο χέρι ποτίζει τα φυτά αυτού που έφυγε, εξαίφνης δύο χέρια βοηθάνε μια γυραιά κυρία να διασχίσει το δρόμο, φροντίζει το σκύλο σας, φροντίζει το κήπο σας, διαφημίζει τη τέχνη σου, σώζει την υπόληψη του, βγάζει μία τρίχα από το σακάκι της δικηγόρου καθώς αυτή - αγχωμένη πολύ - στριμώχνεται στο 230, γεμίζει την άδεια του καρδιά, γεμίζει το άδειο βάζο στο νεκροταφείο, δίνει αίμα, δίνει κώλο - τρόπος του λέγειν - τι διαόλο κάνει στη ζωή του; Όλο κάνει και τίποτα δεν κάνει. Όλο κινείται κι όλο στο ίδιο μέρος την βλέπω. Αλλού. Έτσι έλεγαν. Λίγο αλλού. Λέει ξέρω τι θέλω και δεν το κάνει γιατί δεν ξέρει τι θέλει. Λένε φευγάτη.

Της λέω καλύτερα να το πλύνεις αυτό το τραπέζι, να το πλύνεις και ας δεν είναι το βετέξ φρέσκο και μυρωδάτο, όχι για την εικόνα και κυρίως για την εικόνα. Να το πλύνεις για να σηκωθείς απ' το κρεβάτι ή να το πλύνεις γιατί σηκώθηκες και πρέπει κάτι να κάνεις, πριν ακόμα αναπνεύσεις, πριν η καρδιά σου είναι σε κατάσταση - . Αλλά μου τα χαλάει. Αρχίζει να το πλένει και ξυπνάει τους φίλους μου, δίνει μαξιλάρι σε αυτόν που δεν έχει και ξυπνάει αυτόν που έχει, βάζει τον ανεμιστήρα να λειτουργεί γι' αυτούς που λιώνουν, και σπάει τον ανεμιστήρα και έτσι οι άλλοι για πάντα θα λίωνουν. 

Πήγαιναν τέλεια. Όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι που εμφανίστηκες εσύ και μας χάλασες τον ύπνο, και μας χάλασες τη φάση, άνιωθη. Αδέξια ... Μόνο και μόνο επέιδη ξύπνησες και πίστεψες ότι μπορείς να κάνεις τη ζωή μας καλύτερη. Καλύτερα να μην υπήρχες. Να μη μας δημιουργούσες. Να μη μας κατεστρεφες. 

Και κάποιος Γάλλος είπε γι' αυτήν... Ξέρεις, αυτό δηλώνει έλλειψη ευφυϊας - το να μη μπορείς να προβλέψεις, μίας κίνησης, την επόμενη κίνηση  

ê t r e  m a l a d r o i t .
. 

ΙΙ

Έκανα το εξής. Της έθεσα το πρόβλημα της ως πρόβλημα μου, για να βρει τη λύση. Μα κατάλαβε ότι προσπάθησα να την εξαπατήσω και λύση δε βρέθηκε.

Μόνο ένα ερώτημα.

Πως θα τη κάνουμε να ξυπνήσει 
ένα πρωί 
(τελείως)
γι' αυτήν.

i am a spy in the house of love

Και πως να μην σε σκέφτομαι
όταν σε βλέπω online.
Ένα απλό click αρκεί
και το μικρό παράθυρο ανοίγει.
Ολόκληρο δωμάτιο φωτίζεται μεμιάς
και το λόγια σου χαράζονται στον τοίχο.
Δεν ξαναμπαίνω στο προφίλ σου είπα,
αλλά όταν βλέπω τα chek in εκείνα
το μυαλό μου παίρνει ανάποδες
και μπαίνω και σε ψάχνω.
Πας από δω πας από κει
και κώλο κάτω δεν βάζεις.
Πες ,τι να κάνω τώρα εγώ
να σβήσω το account μου
ή να σε διαγράψω;
Γιατί μου μου κάθεται βαρύ
με βλάκες να σε βλέπω.
Πες, τι να κάνω τώρα εγώ
να αλλάξω social media
ή να σε κάνω unfollow;

Σαπουνόφουσκες!

Σπασμένες νότες, παρανοικές, ακούγονται από το πουθενά.
Περιπλανιόμαστε σε ένα κενό αέρος γεμάτο φούσκες!
Οι φούσκες είναι διαφορετικές πραγματικότητες.
Κάποιες μεγαλώνουν αργά και σταθερά ένω άλλες σκάνε λίγο μετά την δημιουργία τους.
Έιναι φτιαγμένες από σαπούνι και νερό και όταν σκάσει κάποια από τις μεγάλες κάνει ένα μεγάλο ''πλαφ'' και μας γεμίζει σαπούνι...
Άλλοι το απομακρύνουν εύκολα από πάνω τους και άλλοι κολλάνε στη γλύτσα του.

Στριμωγμένοι ανάμεσα στις φούσκες προσπαθούμε να αναπνεύσουμε.
Σφινώνει το χέρι μου ανάμεσα σε δύο μεγάλες και μία μικρότερη ρουφάει το αριστερό μου πόδι. Φοβάμαι βέβαια να κουνηθώ και πολύ...μην σπασω και καμια.
Ψάχνω ανάμεσα στις φούσκες αγχωμένη και ιδρωμένη να βρω καμία φούσκα που να μου ταιριάζει, (ή που να νομίζω τελοσπαντων ότι μου ταιριάζει)
να χωθώ μέσα με το κεφάλι, να φτάσω μέχρι το κέντρο και να φυσήξω!
Θα φυσήξω και θα μεγαλώσει λίγο η φούσκα εξαιτίας μου!
Πόλυ λίγο..δεν θα φανεί ιδιαίτερα, αλλά παρ' όλ΄αυτά θα έχω βοηθήσει στο να μεγαλώσει λίγο η φούσκα!
Λίγος από τον αέρα μου βρίσκεται εκεί μέσα!
Που να ξερα ότι κινούμαι σε τόσο μικρή ακτίνα που οι φούσκες είναι όλες ίδιες μεταξύ τους!
Είναι όλες φούσκες από σαπούνι και νερό και σκάνε πολύ εύκολα.

Ο Dr Μπλέ κι ο Διάβολος

Δύο λόγια για τον Dr Μπλε:

Ο Dr Μπλε ήτο ένας καλοστεκούμενος μεσήλικας. Σκεπτόμενο άτομο. Πράος και μελαγχολικός. Ο καλύτερός του φίλος ήταν ο εαυτός του (αφού όλοι οι άλλοι μοιάζαν βαρετοί) και η αγαπημένη του πορνοστάρ ήταν η «Zoey Horisanhos» (είχε αυνανιστεί πολλάκις στην ιδέα της). Τον λέμε «Dr» καθώς είχε γράψει σε ηλικία ΜΟΛΙΣ 30 ετών το PhD του στο κολέγιο με τίτλο «Το ισχυρό φύλο», μία απίστευτη έρευνα πάνω στα αειθαλή δέντρα. Μετά από λίγα χρόνια άλλαξαν οι καιροί και ο τίτλος της εργασίας θεωρήθηκε σεξιστικός κι έτσι τον έδιωξαν από οποιαδήποτε σοβαρή δουλειά προσπάθησε να πιάσει με το που μάθαιναν για το εν λόγω έντυπο. Τα τελευταία 7 χρόνια γράφει εγχειρίδια με οδηγίες χρήσης σε σαμπουάν.

Ιστορία:

 Ο Dr Μπλε προχώρησε με βαρύ βήμα πάνω στον γρανίτη της αυλής του εξοχικού του. Πέρασε μέσα στο σπίτι και κοίταξε γύρω γύρω το ψηλό ταβάνι στις γωνίες που είχε πιάσει ξανά σκόνη. Αλλά ποιος θα γνοιαστεί; Έκλεισε την τεράστια τζαμένια δίφυλλη πόρτα της αυλής και κοντοστάθηκε. Έκανε πολύ κρύο και φύσαγε εκείνη τη μέρα, όπως ακριβώς έπρεπε με βάση τα σχέδιά του. Χαμογέλασε. Γύρισε κι άρχισε να ανεβαίνει τα μαρμάρινα σκαλοπάτια με την επίχρυση μπρούντζινη κουπαστή που οδηγούσαν στα επάνω δωμάτια και στο αναγνωστήριο. Η σκάλα ήταν παράλληλα και βιβλιοθήκη, αφού τα βιβλία του Dr Μπλε δεν χώραγαν στα υπόλοιπα δωμάτια και αναγκάστηκε να την χτίσει πριν από ένα δύο χρόνια. Πάνω στη μεταφορά των βιβλίων είχε ανακαλύψει κι ένα το οποίο δεν είχε παρατηρήσει ποτέ ότι ήταν στην κατοχή του, με τίτλο «150 Ναυτικοί Κόμποι». Όντας γνωστός βιβλιοφάγος ο Dr Μπλε το είχε διαβάσει όλο μέσα σε ένα απόγευμα. Παθιάστηκε τόσο μάλιστα με το βιβλίο που άρχισε να ασχολείται καθημερινά με τους κόμπους και με τα σχοινιά ακόμα και μέχρι την μέρα που σας περιγράφω.

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, αφού ανέβηκε τις σκάλες, προχώρησε και άνοιξε την πόρτα του αναγνωστηρίου του. Και τότε ξαναείδε το δημιούργημά του. Ένα καταπληκτικό κανάβινο σχοινί, αλειμμένο με κεδρία, τουλάχιστον 4 μέτρα μακρύ, κρεμόταν από το ταβάνι, μέχρι και 2 μέτρα και δέκα εκατοστά πάνω από το πάτωμα, δεμένο σε μία τέλεια θηλιά. Ακριβώς από κάτω μία υπέροχη βιντάζ καρέκλα από βελανιδιά, με βελούδινα μπορντό μαξιλαράκια. Ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα από τη συμμετρικότητα με την οποία τοποθετήθηκε στο δωμάτιο το σχοινί κι η καρέκλα, μέχρι και την θηλειά η οποία θα έλεγε κανείς ότι βγήκε από εργοστάσιο. Ο Dr Μπλε χαμογέλασε σα μικρό παιδί που είδε σοκολάτα. Αμέσως γδύθηκε και ανέβηκε πάνω στην καρέκλα. Πέρασε την θηλιά από τον λαιμό του και έκλεισε τα μάτια. Επιτέλους έφτασε η ώρα.

 Ξάφνου ακούγεται ένας δυνατός κρότος. Ο Dr Μπλε ανοίγει τα μάτια και τι να δει μπροστά του; Ένας κόκκινος άνθρωπος ύψους 2 μέτρων με κέρατα, γυαλιά ηλίου και τσιγάρο στο στόμα μάρκας «Cool». Ο κόκκινος άνθρωπος τότε λέει στον Dr Μπλε:

-        -  Έλα ξεκόλλα, κατέβα από κει...

συνεχίζεται

Ναρκωτικό

Νιώθω την μουσική σαν λευκή πούδρα που πέφτει από ψηλά στο πρόσωπό μου

 και το καλύπτει αργά αργά ολόκληρο..

Την αισθάνομαι στα μάγουλά μου και με ανατριχιάζει

στα αυτιά μου και με γαργαλά

Με κάνει να αισθάνομαι αγνή και καθαρή.

Πέφτει στα βλέφαρά μου και σιγά σιγά βαραίνουν.

        Τα μάτια μου δακρύζουν και τα δάκρυά  μου αναμυγνύονται με την μουσική.

            Τώρα τα δάκρυα εξατμίζονται, γίνονται ατμός και ο ατμός σχηματίζει ομίχλη.

Μια όμορφη και μυστηριώδη θολούρα...

  Οι αγχωτικές σκέψεις της ημέρας χάνονται στην ομίχλη της μουσικής...

Δύουν σιγά σιγά στον ορίζοντα του μουσικού μου μυαλού..

Σβήνουν γιατί ανοίκουν  στην πραγματικότητα.

Οι νότες όμως έχουν την δύναμη να με συνεφέρουν για λίγο.

             Τινάζομαι, τεντώνω καλά όλο μου το σώμα, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι πραγματικότητα δεν υπάρχει τελικά!

                    Είναι μια απάτη, ένα ψέμα, μια ειρωνεία που μας ρουφάει την ενέργεια και την φαντασία.

Μας καταπίνει τα δάκρυα και σταματάν να δημιουργούν ομίχλη...

Και νομίζουμε έτσι ότι βλέπουμε καλά.

                   Βλέπουμε με λεπτομέρεια τα πάντα!Οι γραμμές των αντικειμένων είναι ξεκάθαρες!

Δεν υπάρχει αμφιβολία για τίποτα!

Φτιάξαμε έτσι και την αντικειμενικότητα...

Ψευδαίσθηση είναι και αυτή! Δεν υπάρχει! Τρελαίνομαι!

Σφίγγω το λάστιχο γύρω από το χέρι μου και η φλέβα μου φουσκώνει και γίνεται μωβ...

Μουσική εισχωρεί σε όλο το κορμί

ναρκωτικό που τις αισθήσεις μου προκαλεί

με οδηγεί σε ένα μέρος χωρίς επιστροφή

τον αέρα οσμίζομαι νιώθω την ηδονή.

Μου προκαλεί την ψευδαίσθηση πως η καρδιά σταματά

ο οργανισμός μου αντιδρά

ιδρώνει όλο το σώμα ,τα πόδια παίρνουν φωτιά...

Μια ειρωνεία

   

Μετά από ένα μήνα είχε βρει ήδη την ρουτίνα της. Κάθε πρωί ερχόταν να την πάρει ο θείος της να ανέβουν μαζί στο βουνό να πάνε στα κτήματα. Εκείνη ήταν υπεύθυνη για τα φρούτα και τα λαχανικά, εκείνος για τα ζώα. Με ευλαβική ησυχία μάζευε, φρόντιζε και συντηρούσε τους καρπούς. Κάθε μέρα για 10 ώρες.
      Πολλές φορές όταν ήταν μικρή που έμενε 3 μήνες τα καλοκαίρια είχε σκεφτεί να μείνει μόνιμα εκεί. Το χωριό ήταν πάντα για εκείνη το εξομολογητήριο και η λύτρωση της. Μπορεί να μην έλεγε τον πόνο της στα βουνά, όμως εκείνα τον άκουγαν και της συγχωρούσαν τα πάντα. Και ήταν όλα τόσα ήρεμα. Ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι με τόση ησυχία μπορείς να έχεις τόσο θόρυβο μέσα στο κεφάλι σου. Προσευχόταν για λίγη φασαρία που θα διέκοπταν τις σκέψεις της και καμιά φορά θα την συνέφερναν. Μόνο κάποια τσακάλια άκουγαν τις προσευχές της. Κάθε μέρα όλο τα ίδια, όλα ανακυκλώνονταν από Δευτέρα σε Δευτέρα. Κι ενώ οι μέρες ήταν ίδιες, τα βράδια ήταν μια έκπληξη. Έπεφτε να κοιμηθεί και ανυπομονούσε να δει τι επέλεξαν τα φίλτρα του μυαλού της να ονειρευτεί. Κανένα βράδυ δεν την ξεγέλασε. Κανένα βράδυ δεν ήταν ίδιο, δεν είδε το ίδιο όνειρο. Κάθε βράδυ κάτι άλλο, χωρίς να ξέρει τι να περιμένει, τι το μυαλό της ετοιμάζει για εκείνη.
 
 Έτσι, ένα βράδυ, αλλά όχι σαν όλα τα άλλα, έκλεισε τα ανήσυχα μάτια της και κοιμήθηκε, όχι γιατί δεν άντεχε το σώμα, αλλά γιατί έτσι είχε αποφασίσει.  Ήξερε ότι αυτό που έβιαζε ήταν ο ύπνος. Και τότε της ήρθε μια υπερφυσική αλλά όχι ανέφικτη ιδέα. Ήθελε να ονειρευτεί έναν άνθρωπό, έναν ολόκληρο άνθρωπό με κάθε λεπτομέρεια και να τον μεταφέρει στην πραγματικότητα. Είχε απογοητευτεί απ’ τους υπόλοιπους και αυτόν τον ήθελε έτσι όπως ακριβώς επιθυμούσε. Αυτός ο μαγικός σκοπός είχε κατακλύσει την ψυχή της. Σχεδόν αμέσως, ονειρεύτηκε μια παλλόμενη καρδιά.  Την ονειρεύτηκε ζωντανή, θερμή, στο μέγεθος γροθιάς που ακόμα δεν είχε φύλο ούτε πρόσωπο. Δεν είχε αίσθηση για το πόση ώρα την κοιτούσε προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια. Δεν την άγγιζε. Μονάχα βεβαιωνόταν  την παρουσία της και με το βλέμμα διόρθωνε κάθε λεπτομέρεια. Προσπαθούσε να την αισθανθεί από διαφορετικές αποστάσεις. Συνέχισε να ονειρεύεται και τα υπόλοιπα αργά και ευλαβικά, μέχρι που είδε τα μάτια του. Κι ενώ όλα άλλαζαν συνεχώς και έπαιρναν την τελική τους μορφή, τα μάτια του μέσα στα δικά της παρέμεναν τα ίδια. Τα βλέμματα τους δεν ξεκολλούσαν λες και θα’  χανε εκείνος που πρώτος θα έπαιρνε τα μάτια του. Ένιωσε το άγγιγμα του και τότε σάστισε.  Ξύπνησε μονομιάς και τον κατέστρεψε. Μα πώς μπόρεσε να το σκεφτεί αυτό; Μα πώς μπόρεσε να ήταν τόσο κοντά να του το κάνει; Να δημιουργήσει ένα πλάσμα που να μην είναι άνθρωπος, άλλα η προβολή του ονείρου άλλου ανθρώπου – ένα είδωλο. Άρχισε να τρέμει και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Αναρωτιόταν αν εκείνη υπήρξε ή θα μπορούσε να υπάρξει το όνειρο κάποιου ή έστω στο όνειρο κάποιου. Ίσως όχι ολόκληρη. Ένα μέρος της, μια κίνηση της, μια συμπεριφορά της. Και αν δεν ήταν θα μπορούσε να γίνει. Θα μπορούσε να το προσπαθήσει. Αλλά αφού εκείνη υπάρχει, θα μπορούσε να γίνει όνειρο; Η ζωή δεν είναι όνειρο, γράφει ο Νοβάλις, αλλά μπορεί να γίνει.
     Η πόρτα χτύπησε. Είχε ξημερώσει και ήταν ο θείος της. <<Καλημέρα Μ…, ήρθε η ώρα για δουλειά. Ετοιμάσου γρήγορα και έχει πολύ ωραία μέρα έξω. Και ξέρεις Μ… αυτή είναι η αγαπημένη μου ώρα. Αυτή η ώρα που περιμένει την μέρα να γεννηθεί έχει αυτή τη μοναδική ηρεμία πριν όλα να ενεργοποιηθούν και όλο καινούργια πράγματα να συμβούν. Άντε κάνε γρήγορα, δεν έχουμε καιρό για χάσιμο>> .
     Τι ειρωνεία!

Ο κύριος Ω...

Ο ήλιος έδυσε. Το σπίτι σκοτείνιασε εντελώς. Το ρεύμα είχε κοπεί εδώ και καιρό. Μόνο τα φώτα της πόλης έμπαιναν προκλητικά από τα παράθυρα και δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, μια μνημειακή γαλήνη που μύριζε θάνατο. Ο Ω... κούρνιασε δίπλα στο παράθυρο για να ρουφήξει λίγη από τη ζωή της πόλης. Μέσα στην παρακμή και την ασχήμια της βάλθηκε να ψάξει ψίγματα ευτυχίας, αν και ήξερε πως αυτή δεν υπάρχει.

Ο Ω.. ένιωθε πως δεν άνηκε ποτέ πουθενά. Έχει γεράσει πια και ακόμα δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι. Πέρασε τη ζωή του προσκολλημένος στο να πιστεύει κάποιες προβολές του εαυτού του, που περίτεχνα ο περίγυρος του έπλασε και βίαια σφηνώθηκαν στο κεφάλι του. Κυνηγούσε συνεχώς φαντάσματα αρνούμενος να έρθει σε επαφή με τον εαυτό του, που ποτέ δεν γνώρισε πραγματικά. Και πως μπορεί κάποιος που δεν ξέρει ποιος είναι, τι τον ολοκληρώνει και γιατί ζει, να είναι ευτυχισμένος; Αρνήθηκε την ύπαρξη του και πλέον αμφισβητεί ακόμα και το ότι είναι ζωντανός. Του είχαν πει πως όταν πεθάνει θα κοιτάει τον κόσμο από ψηλά. Και τώρα κοίταγε την πόλη από το παράθυρο του ανήμπορος να την επηρεάσει σε κάτι.

Ήξερε πως με το να κοιτάει τις απέναντι πολυκατοικίες δηλητηριάζει την ψυχή του. Αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί. Η παθητική ευτυχία, όπως ονόμαζε τον εθισμό του, ήταν για αυτόν η μοναδική ανακούφιση για το κουρασμένο μυαλό του. Αφουγκραζόταν τις ζωές των άλλων και ένιωθε πως αυτός δεν έζησε ποτέ. Τα παράθυρα απέναντι ακριβώς ήταν σφαλισμένα. Κοίταξε μέσα σε ένα παράθυρο αρκετά απομακρυσμένο , στο οποίο το βλέμμα του έμπαινε διαγώνια. Μέσα στο δωμάτιο το κλίμα ήταν εορταστικό. Γιόρταζαν τα γενέθλια της μικρής κόρης. Όλοι τους έδειχναν τόσο ευτυχισμένοι, που είχαν ο ένας τον άλλον, θαρρείς και τίποτα στον κόσμο δεν μπορούσε να χαλάσει αυτή τους την ευτυχία. Η μικρή έκλεισε τα μάτια έκανε μια ευχή και έσβησε τα κεράκια. Η απληστία και η αχαριστία της, έφεραν αναγούλα στον Ω... Αλλά συνέχισε να κοιτάει. Στη συνέχεια το ζευγάρι έβαλε για ύπνο τα παιδιά και κάθισαν στο σαλόνι. Από τον τρόπο που φιλιόντουσαν έδειχναν πολύ ερωτευμένοι. Ο έρωτας είναι μια μορφή ολοκλήρωσης και ο Ω... το ήξερε, αφού μόνο έτσι είχε πλησιάσει την ευτυχία. Αλλά ούτε τότε κατάφερε να πείσει τον εαυτό του πως είναι αληθινή. Ο Ω... ποτέ δεν ένιωσε ευτυχισμένος. Δεν πίστευε πως υπήρχε ευτυχία. Παρόλο που την έβλεπε σαδιστικά στο απέναντι παράθυρο προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως ήταν αποτέλεσμα όλων των ψεύτικων και ηλίθιων προβολών στα κεφάλια των ανθρώπων. Ένα τεχνητό μονοπάτι με ψηλούς τοίχους στον ανθρώπινο εγκέφαλο που σε οδηγεί στην ευτυχία. Αυτός απλά κάποια στιγμή λοξοδρόμησε. Ίσως τελικά και να μην ήταν φτιαγμένος για την ευτυχία γιατί τη θεωρούσε πάντα φαινομενική, ακόμα και όταν έμοιαζε πραγματική. Αλλά τώρα πια, γαντζώνεται από τις ευτυχισμένες στιγμές των άλλων και μπαίνει ο ίδιος στη θέση τους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αναπληρώσει τη χαμένη του ζωή. Αυτές οι στιγμές είναι που συνεχίζουν να τρέφουν την ψευδαίσθηση πως είναι ζωντανός.

ΑΝΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ

Μέσα στο μετρό αρχίζουν να φυτρώνουν ρίζες , κορμοί και λουλούδια κατακλύζουν το βαγόνι .
Άνθρωποι ανεβαίνουν τις κυλιόμενες , τεράστιες αράχνες κάνουν ανεπαίσθητα βήματα πάνω στα κεφάλια τους . Λεύκα πνεύματα αγκαλιάζουν άτομα με ειδικές ανάγκες και τους παρέχουν προστασία . Γορίλες κλείνουν άτομα μέσα σε κλουβιά ενώ στους τοίχους της πόλης αφίσες κολλάνε ανθρώπους .Μωρά πάνε βόλτα 30άρηδες στα καροτσάκια τους ενώ ζυμαρικά ψωνίζουν κόσμο από τα ράφια των σουπερμάρκετ .... τι περίεργη μέρα . 

Αιών παίζων

Μια μέρα,

Θα γυρίσω νωρίς στο σπίτι μου,

Θα πετάξω το μπουφάν,

Θα γεμίσω ένα σακίδιο,

Και χωρίς να βγάλω τα παπούτσια,

Θα πάω στη μάνα μου και τον πατέρα

Και θα τους αποχαιρετήσω.

Μάνα,

Θα της πω,

Ο γιός σου φεύγει πια

Για πάντα.

Πατέρα,

Θα του πω,

Ο γιός σου πάει στον πόλεμο,

Και δε θα ξαναγυρίσει.

Ο κόσμος είναι τρομαγμένος,

Μα και τρομακτικός.

Η μάνα μου θα αρχίσει να δακρύζει,

Ο πατέρας μου δε θα μιλά,

Κι εγώ θα χω ήδη βγει απ’ την πόρτα.

Σ’ ένα ρολόι

Θα μετράω τις ώρες και τις μέρες

Που μου έχουν απομείνει,

Κι ο καπνός που θα χω πάνω μου

Δε θα φτουρήσει μια βδομάδα.

Όπλο δε θα έχω,

Θα βρω σίγουρα εκεί. 

Ο κόσμος είναι μια μεγάλη μπάλα που γυρνά,

Και γύρω από μια φλόγα πάντα μένει.

Μια μπάλα που θέλει να νιώσει ζεστασιά.

Χα!

Ο πόλεμος με περιμένει

Και χωρίς εμένα δε θ’ αρχίσει!

Ρουτίνα

Αυτή η συνεχής αμφισβήτηση, είναι που με στοιχειώνει. Στο τέλος καταλήγεις να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι επίσης και ένα καταφύγιο όταν δε θες να κάνεις κάτι. Και έτσι, μένεις εκεί που είσαι, στάσιμος, για πάντα! Και αναρωτιέσαι (πολύ σπάνια), γιατί τα πράγματα να μην είναι απόλυτα ώστε να έκανα κάτι; Την απάντηση την ξέρεις και γι’ αυτό επιλέγεις ξανά και ξανά την αμφισβήτηση. Δεν είναι δυνατόν...αυτό είναι κατάρα!

Άμα όμως ξέρεις τι θέλεις, δε μένεις στάσιμος…ή μήπως μένεις :) ;

Φωλιά

                                                                                 *

   Ανακατεύομαι και χάνω την ισορροπία μου. Το δωμάτιο μοιάζει με αποθήκη ρακοσυλλέκτη. Νιώθω βυθισμένος μέσα σε μία θάλασσα από κουτιά όλων των μεγεθών που κρύβουν διάφορα χρωματιστά και σκονισμένα αντικείμενα. Αντικείμενα που δέν μπορώ να φανταστώ την χρήση τους και δέν κατανοώ την ομαδοποίησή τους. Είναι τόσα πολλά που αγχώνομαι μόνο και μόνο με την ύπαρξη τους. Πώς γίνεται να διαχειριστεί κανείς μια κατάσταση τόσο χαοτική. Ίσως να θεωρήσει ότι όλα είναι πολύτιμα και σημαντικά. Μπορεί να νομίσει ότι είναι ένα κομμάτι του εαυτού του που τον συμπληρώνει. Έτσι μάλλον θα καταφέρει να νιώσει την οικειότητα ενός κόσμου που καθημερινά διεκδικεί όλο και περισσότερα. Ένα πλήθος ιδιοκτητών που νομίζουν ότι τους ανήκει το σύμπαν. Σώματα που βρίσκουν ευκαιρία να κινηθούν ευέλικτα μέσα στην αδρανή μάζα. Άπληστα ερπετόμορφα υποκείμενα έχουν καταλάβει τις μάζες και τις χειραγωγούν, αποφασίζουν και δημαγωγούν. Έρπονται στους δρόμους της πόλης και αφήνουν τα ίχνη τους στην άσφαλτο. 

Το δωμάτιο είναι ένα χάος, χρειάζεται οργάνωση.

                                                                                *

   Μπορείς να ανακαλύψεις τον κόσμο μέσα από μία οθόνη; Σίγουρα δεν θα είναι ο πραγματικός όσο και αν σε ξεγελάει ο όγκος και τα χρώματά του. Η πραγματικότητα βρίσκεται στο κατώφλι για να μπορέσεις να την συλλάβεις. Από την μία πλευρά είναι η φωλιά σου και από την άλλη βρίσκεται ο κόσμος.

                                                                                *

   Νομίζω το βρήκα. Πλέον όλα φαντάζουν απλά και γνώριμα. Κανένας λόγος για αλλαγή δεν υπάρχει. Βυθίζομαι στις συνήθειες που ο ίδιος επέλεξα. Χρεώνω το πρόβλημα σε ένα φανταστικό υποκείμενο και ξεμπερδεύω. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο δέν θα έχω ποτέ μπλεξίματα. Είμαι σε θέση να κινηθώ ανα πάσα στιγμή χωρίς περιορισμούς. Κάθε μέρα το υποκείμενο και οι δράσεις του βρίσκονται όλο και πιο πίσω στον χρόνο. Ξεθωριάζουν και χάνονται μες το δωμάτιο όπως οι φωτογραφίες.

                                                                                *

Πιστοποιητικό ζωής

    Σκεφτόταν πως για κάθε γάτα που έβλεπε νεκρή στον δρόμο μια τρομοκρατική επίθεση γινόταν κάπου στον κόσμο , ήταν η δεύτερη που έβλεπε μέσα σε λίγο διάστημα , πρόβαλε την εικόνα μιας έκρηξης μέσα στο πλήθος για να μηδενίσει την αηδία της νεκρής γάτας όπου ένα κόκκινο ρυάκι έσταζε στην άσπρη της μουσούδα μετά στο πεζοδρόμιο και μετά στον δρόμο.Είχε βαλτώσει τελευταία , οοο η βαρετή ρουτίνα ... μέχρι και η αναπνοή έμοιαζε κουραστική . Ήξερε πως οι γάτες ήταν νεκρές αλλά αναρωτιόταν εάν αυτός ήταν ζωντανός τσίμπησε το χέρι του , ένας μικρός αδιάφορος πόνος δεν τον έκανε να νιώσει ζωντάνια έτσι σκέφτηκε να πάει στην εφορία να βγάλει ένα πιστοποιητικό ζωής αύριο νωρίς νωρίς .

Το νεο ειναι αναποφευκτο
να μη μαθευτει.
Μου λυπεις.
Ενας λυκος με μαυρο προσωπο
και ματι γυαλινο
σαν παγοβουνο
μου ψυθιριζει ουρλιαζοντας
το ονομα σου.
Στεκομαι στη γωνια του κοσμου
και με φοβιζει που εχω
μερες να σε δω.
Ενα γιγαντιο ψαρι που δεν
αναπνεει και μεσα του
κατρακυλαει στο πουθενα
ολο το συμπαν.
Θελω να ξανανιωσω
τη γευση απ τα χειλη σου.
Ενας λευκος λυκος
με ματια κοκκινα
κρυφοκοιταει την κολαση.
Θα ρθω σημερα στο πιο
τρυφερο σου ονειρο
να ψυθιρισω με κινησεις
πως σε ερωτευτηκα.
Και αυτο ευτυχως με τιποτα
δε μπορει να αλλαξει.
Παραμενει καυτο και λαμπει
σαν μακρινο αστερι μεσα
στα χερια μου.

Η παράσταση αρχίζει...

Όλα έχουν οργανωθεί στην εντέλεια και φέτος. Τίποτα δεν αφήνεται στη τύχη. Πλέον αυτή η επετειακή παράσταση τραβά τα βλέμματα όχι μόνο της χώρας, αλλά και όλου του κόσμου. Οι συντελεστές της παράστασης εδώ και καιρό προετοιμάζονται ώστε να παίξουν τέλεια το ρόλο τους. Λίγες ώρες πριν αρχίσουν όλα, συγκεντρώνονται  και ετοιμάζονται μαζί. Τα κοστούμια τους κοστίζουν, αλλά αξίζει το κόπο μια τέτοια υπερπαραγωγή. Κάποιοι που παίρνουν πολύ σοβαρά το ρόλο τους χρησιμοποιούν μέχρι και ναρκωτικά, για να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό. Πλέον, δεν είναι πια οι εαυτοί τους. Τα βλέμματα τους είναι γεμάτα οργή, μίσος και σε κάποιες περιπτώσεις είναι ανατριχιαστικά, σαδιστικά. Γι  αυτό και η παράσταση έχει τόση επιτυχία εντός και εκτός συνόρων. Επειδή μοιάζει πέρα για πέρα αληθινή... Όλοι οι πολίτες που δεν λαμβάνουν μέρος είναι καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις τους και περιμένουν με ανυπομονησία να δουν τη πόλη που τόσο μισούν να καίγεται. Είναι μια εκτόνωση για αυτούς ακόμα και αν απλά παρακολουθούν και αφήνουν άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Όπως είχε προβλεφθεί στις οχτώ και τέταρτο ακριβώς οι αστυνομικοί δημιούργησαν έναν κλοιό γύρω από τους διαδηλωτές που όλο και έσφιγγε μέχρι που εκτοξεύτηκε ένα μπουκάλι μπύρας και ,όπως ήταν κανονισμένο, προσγειώθηκε στην ασπίδα ενός ματά. Τότε δόθηκε το σύνθημα της μεγάλης κορύφωσης από τον σκηνοθέτη. Σε αυτό το κομμάτι χωράνε και αυτοσχεδιασμοί αρκεί το γενικό πλάνο να μην εκτροχιαστεί εντελώς. Δακρυγόνα έκαναν αποπνικτική την ατμόσφαιρα. Παιδιά τρέχαν προς όλες τις κατευθύνσεις προσπαθώντας να φύγουν ή να τρυπώσουν σε γειτονικά κτήρια. Στο δρόμο υπήρχαν αίματα και διάφορα αντικείμενα, όπως παπούτσια,τσάντες, κινητά, πανό και σημαίες. Τότε κάποιος αστυνομικός παρασύρθηκε από το κλίμα και άρχισε να πυροβολεί στον αέρα. Ευτυχώς δεν είχαμε κάποιο περιστατικό "εξωστρακισμού". Όταν όλα τελείωσαν κάποιοι πήγαν στο τμήμα, κάποιοι στο νοσοκομείο και οι περισσότεροι σπίτια τους, όπου και κοιμήθηκαν περήφανοι και έχοντας καθαρή τη συνείδηση τους για τον αγώνα που έδωσαν σήμερα.

Ο Γιάννης κατάφερε και γύρισε σπίτι. Όμως, δεν ήταν από αυτούς που κοιμήθηκαν ήσυχα. Όταν έφτασε ήταν μόνος του. Το μόνο που βρήκε ήταν ένα πιάτο φαΐ και δίπλα ένα προχειρογραμμένο και φρέσκο σημείωμα.
"Γιε μου,
Είδα τι έγινε σήμερα και σπάραξε η καρδιά μου. Δεν αντέχω να σε παρακολουθώ ανήμπορη, να κινδυνεύεις. Για μένα εσύ είσαι πάνω απ' όλα και ας συμφωνώ απόλυτα με αυτά που πιστεύεις και υπηρετείς. Πάω στο χωριό! Θα σε περιμένω εκεί. Να προσέχεις..."

Αλλά ούτε και ο Γιώργος κατάφερε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ. Ο αδερφός του, επίσης αστυνομικός, ήταν αυτός που πυροβόλησε στον αέρα. Μόλις το είδε αυτό ο Γιώργος, που εκείνη την ώρα ψέκαζε, τον άρπαξε και μαζί οπισθοχώρησαν μέσα στο πλήθος των αστυνομικών. Για το υπόλοιπο της βραδιάς ήταν και οι δύο μαγκωμένοι και δεν συμμετείχαν πολύ στο ξυλοφόρτωμα. Ο Γιώργος όμως είχε σχέδιο. Μόλις τελείωσαν όλα είπε στον αδερφό του να φύγει για το χωριό μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Μέχρι στιγμής δεν είχαν βρει ποιος πυροβόλησε και ο Γιώργος ελπίζει πως το θέμα θα ξεχαστεί και όλα θα επιστρέψουν στα φυσιολογικά.

Το επόμενο πρωί φυσικά το πρώτο θέμα συζήτησης ήταν η πορεία. Ο Γιώργος και ο Γιάννης
ενώ έπιναν το καφέ τους έβαλαν να ακούσουν πως παρουσιάζονται τα χθεσινά επεισόδια. Μέσα σε όλα όμως, άκουσαν και μια περίεργη είδηση.
< ΚΤΕΛ για το νομό Αρκαδίας συγκρούστηκε με διερχόμενο όχημα. Πέντε νεκροί, δεκάδες τραυματίες.>
Ταράχτηκαν από αυτή την είδηση και έτρεξαν στο τηλέφωνο, από το οποίο, έμαθαν και τα δυσάρεστα. Έφυγαν βιαστικά για το νοσοκομείο...

Στην αίθουσα αναμονής της εντατικής, έτυχε να κάτσουν δίπλα δίπλα για να πιουν έναν καφέ. Είχαν πάνω κάτω την ίδια ηλικία και αυτό τους έκανε να νιώσουν πιο οικεία. Έπιασαν τη κουβέντα προσπαθώντας να βρουν παρηγοριά. Ενώ μιλάγανε και είχαν ξεχαστεί, βγήκε η νοσοκόμα και τους ανακοίνωσε πως σε δέκα λεπτά τελείωνε το επισκεπτήριο. Δεν είχαν καταλάβει πως πέρασε η ώρα. Τους ξελάφρωσε λίγο αυτή η συζήτηση. Χαιρετήθηκαν και μπήκαν να καληνυχτίσουν και τους δικούς τους. Την επόμενη μέρα από νωρίς το πρωί συναντήθηκαν και πάλι στην εντατική. Αγκαλιαστήκαν σαν να ήταν χρόνια φίλοι. Σήμερα θα πέρναγαν πολλές ώρες μαζί. Ενώ μιλάγανε και γνωριζόντουσαν καλύτερα ο Γιώργος ανοίχτηκε στο Γιάννη. Του εξομολογήθηκε τι έγινε με τον αδερφό του στη προχθεσινή πορεία και πως αυτός τον είχε στείλει στο χωριό. Ο Γιάννης πάγωσε και πλέον το πρόσωπο του Γιώργου, του φαινόταν αποκρουστικό. Έφυγε ξαφνικά για την τουαλέτα. Δεν ήθελε να φανεί αδύναμος μπροστά στον εχθρό. Η αηδία και ο θυμός ξεχείλιζαν από μέσα του.

Αφού έκανε εμετό, έκλεισε τα μάτια του και στηρίχθηκε στον τοίχο για να ηρεμήσει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να καθαρίσει το μυαλό του. Κατά κάποιον τρόπο θεωρούσε και τον Γιώργο υπεύθυνο για ότι είχε συμβεί στη μάνα του. Έβγαλε το σουγιά από τη τσέπη του τον ανοιγόκλεισε και γεμάτος αυτοπεποίθηση τον ξανατοποθέτησε στα δεξιά του μπουφάν του. Βγήκε και κινήθηκε προς το Γιώργο. Όσο πιο φυσικά γινόταν τον κάλεσε να πάνε για καμιά μπύρα. Προσφέρθηκε να κεράσει σε ένα μαγαζί που ξέρει εκεί κοντά. Μόλις μπήκαν σε ένα σκοτεινό σοκάκι ο Γιάννης έβγαλε το σουγιά και όρμησε με φόρα πάνω στον Γιώργο που δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Άρχισε να τον καρφώνει με μανία. Σταμάτησε μόνο όταν συνειδητοποίησε πως ο δρόμος είχε γεμίσει αίματα. Στο μυαλό του ήρθε η μάνα του, που ποτέ δεν θα ενέκρινε μια τέτοια πράξη και μάλλον ούτε και ο ίδιος θα την ενέκρινε, υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Η πόρτα της τουαλέτας άνοιξε! Ο Γιάννης συνήλθε και άνοιξε τρομαγμένος τα μάτια του. Είχε χαθεί στα άσχημα παιχνίδια του μυαλού του. Για μια στιγμή είχε νιώσει να χάνει τα λογικά του. Έπλυνε το πρόσωπο του και αφού συνήλθε κατευθύνθηκε και πάλι προς την αίθουσα αναμονής. Ο Γιώργος καθόταν σκεπτικός στην ίδια θέση. Τον προσπέρασε χωρίς καν να τον κοιτάξει και κάθισε μόνος του στην άλλη μεριά της αίθουσας. Από τότε οι επισκέψεις στο νοσοκομείο έγιναν μονότονες και μοναχικές. Ο καθένας πια είχε το δικό του πρόβλημα να λύσει... Μόνος του.

Οι ταινίες σκοτώνουν τον έρωτα

Στην Καλιφόρνια ένα καλοκαίρι, βγήκανε με τις παρέες τους για μια μπύρα, ειδωθήκανε, μεθύσανε, αγαπηθήκανε, ζήσανε καλά και μεις άγνωστο. Στη Γαλλία σε ένα προάστιο έξω από τη Βερνόν είχε ένα psy φεστιβάλ, πολλά ναρκωτικά αυτός, αυτή μπλεγμένη παλιότερα, ταυτίστηκε, χώθηκε, από τότε ζουν το όνειρο. Πως είναι το όνειρο; ένας καρμικός μαγικός αξιοζήλευτος παράδεισος.  Μια άλλη κλασάτη από καλή οικογένεια , ολίγον καταπιεσμένη βρίσκει τον έρωτα αλλά είναι φτωχός. Μα με τον φτωχό ρε Μαρία ; ο άλλος είναι μηχανολόγος που σου λέμε εσύ με τον φτωχό ; Η Μαρία προτίμησε τη φτώχεια γιατί ο έρωτας πάντα νικάει (και έτσι) –παύση-
Έκανα ένα μιξ ιστοριών απ’ τις οποίες αναδύθηκε ο έρωτας και μπήκε η ταμπέλα ‘ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ’ οτιδήποτε άλλο είναι λιγότερο και κατώτερο.
Κάτσε καλά. Η όλη φάση του ‘’για πάντα’’ ή της ιδανικής αγάπης, είναι αντιλήψεις ρομαντικών αισιόδοξων ανθρώπων. Πολλοί κρύβουμε το ρομαντικό μέσα μας και το αναζητάμε τριγύρω, απλά ίσως το ρομαντικό να  ξεφεύγει και να μπαίνει στη μέση το ρεαλιστικό που τα χαλάει.
Επανέρχομαι στο ζήτημα της ταμπέλας που με χαλάει. Ο έρωτας δεν έχει ταμπού και στανταράκια. Είναι αυθορμητισμός και δεν έχει ροή ή μήπως να χει;  Θέλω να πω ότι γαμάει που δεν ξέρεις τι ροπή θα πάρει και που μπορείς να τον βιώσεις από διαφορετικά πρόσωπα, σε διαφορετικές στιγμές, σε διαφορετικό χωροχρόνο. Φαντάσου τον εαυτό σου να είχε μία μοναδική φορά που θα ερωτευόταν. Κακάσχημο. Να είχες μία μόνο φορά που θα ένιωθες αυτό το μούδιασμα των άκρων, δε μιλάω για μαχαίρωμα ποδιών. Οι περισσότερες ταινίες (με εξαίρεση προφανώς αυτές τύπου δράμα κλπ) πρεσβεύουν τον έναν και μοναδικό έρωτα που δεν υπάρχει αντάξιος του και σε γεμίζουν με ψευδαισθήσεις στο τέλος. Καθένας είναι μοναδικός και αυτή η μοναδικότητα είναι που εκτιμάται, σε θαμπώνει και τρέπεται σε έρωτα. Έτσι κι αλλιώς οι ερωτικές σχέσεις είναι φυσικό επακόλουθο της εξέλιξης και της ωρίμανσης μας ως μοναχικά απόβλητα (… έπεται συνέχεια…..

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΙ - ΦΑΤΟ !

Σήμερα το μεσημέρι

έφαγα τα συναισθήματά μου

και δεν μπορώ να τα αναγνωρίσω και να τα περιγράψω...

Δεν θέλω να τα ξαναφάω!

Θέλω να υπάρχουν εκεί

ακόμα και αν είναι έντονα ή επόδυνα.

Δεν θέλω να ξανακάνω τα συναισθήματά μου

μερέντα ή σιρόπι καραμέλας,

να τα αλείψω σε μπισκότα,

και να τα καταβροχθήσω.

Γιατί, αν τα αφήσω ελεύθερα, 

αν σταματήσω να τα πιέζω, να τα κατηγορώ

και στο τέλος να τα καταπίνω,

σίγουρα θα καταλάβω 

οτί μπορούν να αποκτήσουν πιο γλυκιά γεύση

και από μερέντα και σιρόπι καραμέλας..

Και τώρα που το σκέφτομαι...

ακόμα και τα δάκρυα ,

όταν τα γεύεσαι με άδειο στομάχι,

έχουν μια αλμυρή και γλυκιά γεύση μαζι,

ίσως πιο ξεχωριστή και από αυτή της πιο εκλεκτής σοκολάτας...

PS : Πολύ χρήσιμο και πρακτικό που ξέχασα να το πω είναι ότι αν θες μπορείς να τα πιεις ή να τα καπνίσεις κιόλας τα προβλήματά σου! :D Επίσης η χώνεψη διαρκεί περίπου κάνενα 3ωρο... :D