Ένα μικρό διάλειμμα

Ψάχνω αναγνώριση απο δω κι'απο κει. Βαριέμαι λες μα δεν μπορείς. Οι σκέψεις είναι ότι νάναι, μιλάς απλά για να νιώσεις ωραία. Σκέφτομαι το ίδιο πρόβλημα συνεχώς μα αδυνατώ να δώσω λύση λες και μ'αρέσει να κλαίω, αν και έχει κάτι ωραίο και αυτό το κλάψιμο, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να το υποστηρίζω αλλά στην πράξη τελικά γουστάρω ενώ παράλληλα σαστίζω πολύ. Τελειώνω το συλλογισμό μου με ένα σύντομο άντε γαμήσου. Μήπως φταίει ότι δεν έχω μάθει να σκέφτομαι; Γιατί δεν έχω μάθει να σκέφτομαι;  μήπως επειδή δεν μου μάθανε στο σχολείο, ή μήπως δεν μου είπαν καθόλου ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε τρόπο σκέψης, ή μήπως επειδή θέλει κόπο και εγώ δεν δεν έχω χρόνο για κάτι τέτοιο. Σκατά, πρέπει να μάθω να σκέφτομαι, δε μπορώ άλλο. Άντε γαμήσου. Τι;
(αυτός) -Μπορείς να μου δώσεις την κανάτα με το νερό;
(εγώ)    -Ναι, περίμενε.
(αυτός) -Ευχαριστώ!
(εγώ)    -Άστη δίπλα σου γιατί μπορεί να θέλει και ο Νίκος να βάλει, νερό.