χωρις τονους

Αρχισα να βλεπω
μια ανθρωπινη σκια
κατω απ την πανσεληνο
να κυνηγαει ενα δεντρο
που δε μπορουσε να κουνηθει.
Νομιζω πως τοτε
αρχισα να ακουω
εναν ηχο
που ακουγοταν
τοσο μακρια
σαν να ερχοταν
απο μεσα μου.
Φοβηθηκα.
Σκαρφαλωσα
στο δεντρο
και το δεντρο
με ενα φυσηγμα
με πηγε στο φεγγαρι
με πηγε στον ηλιο.
Σ ενα χρυσο λιβαδι με καλαμποκια.
Ηταν ανοιξη κι ο αερας
φυσουσε τις καλαμιες
ενω ταυτοχρονα
ερωτευμενα εντομα
αγγιζαν το χορταρι.
Απειρο.
Σαν να εισαι παντα στο μερος.
Που οι κουκουβαγιες
δεν εχουν ματια
και οι καταρρακτες
πεφτουν στο ουρανο.
Στο μερος που εσυ μενεις ακινητος
και μονο ο κοσμος γυρω σου αλλαζει.